Namiastki, namiastki, namiastki…

Przyczynkiem wpisu jest zderzenie z informacją o nowej kampanii reklamowej Coca-Coli, polegającej na „personalizowaniu” swojego flagowego produktu, czyli umieszczaniu na puszkach z colą imion, słów typu mama, brat, ziomal i temu podobnych. Zderzenie nawet z samą kampanią, a nie tylko gołą informacją. Jak się po krótkich poszukiwaniach dowiedziałem, kampania prowadzona jest pod hasłem „Podziel się radością”. Jak twierdzą albo debile, albo skur***ny z indagowanych o komentarz agencji reklamowych, jest to „Bardzo fajny sposób na promocję. Buduje bliskość marki i konsumenta, powoduje, że czujemy się wyróżnieni i wyjątkowi.”

Próbuję ostatni cytat przetłumaczyć na swój język i wychodzi mi coś takiego: „Wymyśliliśmy kolejne, efektywne rozwiązanie na pomnażanie i tak wielkiej kasy, którą już posiadamy. Wynaleziony sposób powoduje, że ludzie, którym na masową skalę robimy wodę z mózgów cieszą się z tego, oddają nam swoje pieniądze i z radością uczą się karmić namiastkami zamiast esencją, zubażając swój emocjonalny świat, przy okazji jeszcze niszcząc swoje zdrowie. Na dodatek, lubią nas za to coraz bardziej. Jesteśmy naprawdę z siebie dumni.”.

O co mi chodzi, jeśli sprawa nie wydaje się oczywista ? No cóż – jeśli miałbym cieszyć się z tego i czuć wyróżniony, ponieważ na puszce z colą zobaczę swoje imię, to jest to dla mnie żałosne. Tak samo żałosne, jak stwierdzenie przez producenta kosmetyków, że mam kupić jego mazidło, ponieważ „jestem tego warta”. Producent gówno wie o mojej wartości i manipuluje moją psychiką aby powiększyć wartość swojego portfela. A żałosny jest fakt, że tak łatwo dać jakikolwiek sygnał, powiedzieć kłamstwo szyte nićmi grubymi jak liny zdatne do przycumowania transatlantyka, a to i tak natychmiast porusza nasze ego, wysuszone jak pustynia i jak niczego na świecie spragnione zwrócenia na nas uwagi. Chęć zaspokojenia tego pragnienia i napojenia się nawet i największą ułudą powoduje, że jak ślepe i bezrozumne stworzenia robimy to, co zaplanował sprzedawca towaru, a kupiec naszych dusz. Nawet wtedy, kiedy nie ma to sensu, nawet wtedy, kiedy działa to na naszą szkodę. Tak samo dzieje się i w tym przypadku.

Ponieważ takich zdarzeń w naszym świecie reklam i kupowania dzieje się wiele, wydawało by się, że nie ma co włosa dzielić na czworo i się szarpać. I tak tego nie zmienię. To prawda – cóż mogę powiedzieć. Ale piszę ten tekst, ponieważ to co rusza mnie najbardziej, to skala tego zjawiska i fakt, że ugruntowuje ono wypaczone schematy działania i odczuwania. Myślę o promowaniu i uznawaniu za normalną sytuacji, kiedy zadowolenie ma wynikać ze zwrócenia na nas uwagi kogoś z zewnątrz. Nawet tak abstrakcyjnego jak producent gazowanego napoju. Czy nawet kogoś, kto podaje nam butelkę z naszym imieniem, a może to być już bliższa nam osoba. Tak czy inaczej, w każdej sytuacji mamy radować się z tego, że ktoś nas zauważa. Ja wiem, że mówię dziwne i mało popularne rzeczy, ale przecież myk polega na tym, aby radować z tego kim jesteśmy, że jesteśmy, a nie z tego co mówi czy też niesie nam na tacy inna osoba. Bo cóż zrobić, kiedy poda nam puszkę z napisem „nieudacznik” ? „brzydal” ? „wróg” ? Tego nowa kampania zdaje się nie uwzględnia – wszak życie składa się z samej radości, którą tak wyraźnie wzmaga wspólne picie coli. Gdyby bywało inaczej, według psychomanipulacji wykorzystanej w reklamie, powinienem popaść w głęboki smutek. Cieszenia się tym co mamy w sobie, aby nie czekać na ocenę i wyróżnienie z zewnątrz, tak trudno się nauczyć, że nie dają rady i rodzice, i nauczyciele. Ale jak mają dać radę, kiedy na tak masową skalę propagowana jest teza, że „będę się czuł wyróżniony i wyjątkowy”, kiedy dostanę puszkę z colą, na której jest napisane moje imię ?

Te imiona na puszkach, to taka okropna namiastka tego, co jest naprawdę wartościowe, co potrzebne do szczęśliwego życia, czyli nauczenia się, że jesteśmy wyróżnieni i wyjątkowi sami z siebie, nawet bez Coca-Coli.