modlitwa o pogodę

Wyczytane w informacjach:

– Warto się pomodlić o dobrą pogodę – potwierdza ksiądz Krzysztof Banasik, zastępca dyrektora kieleckiej Caritas. – O więcej słońca i ciepła można się modlić nawet własnymi słowami. Zagrożenie słabych plonów i braku chleba to jest powód, by się o pogodę pomodlić, ale nie można tego robić tylko dlatego, że ma się dosyć zimy.”

No i co powiedzieć na takie dictum ?

Ok, zdaję sobie sprawę, że ksiądz Banasik nie jest głosem Kościoła, ani tym bardziej kogoś wyżej postawionego. Wiem, że to jedynie duszpasterska (tym razem) owieczka, zagubiona nieco w swojej misji. Co więcej, przychodzi mi na myśl, że zatrzymując się nad tą krótką notatką wpisuję się w nasilającą się (podobno) nagonkę na Kościół i daję się w dosyć banalny sposób podpuścić. Ale podpucha jest skuteczna, cóż mogę na to poradzić.

Nie mam nic przeciwko zaangażowaniu Kościoła w starania o powodzenie tegorocznych plonów. Nawet, jeśli brzmi to trochę groteskowo. Tym bardziej nie mam nic przeciwko namawianiu do modlitwy, albowiem zacna to czynność. Ale trudno mi się nie uruchomić i stłumić chęć protestu, kiedy słyszę tę niczym nie uzasadnioną butę i przekonanie o własnej wyższości, a głupocie innych ludzi. „Można się modlić nawet własnymi słowami..”. Kurczę, dzięki księże Banasiku. Chylę czoło. Naprawdę dzięki za to pozwolenie. Choć domyślam się, że to duże ustępstwo i gdy nieodpowiednio dobiorę słowa, to jednak zgrzeszę. Tym bardziej, gdybym pokuszony przez Szatana, miał jednak dosyć zimy i w moją modlitwę wplotła by się taka nieprawomyślna intencja. Zatem chyba jeszcze się zastanowię, czy pójść tak daleko i tak bardzo ryzykować, czy może jednak oprzeć się na sprawdzonej i zatwierdzonej przez mój Wszechwiedzący Kościół formule, która brzmi:

„Panie, wysłuchaj naszego pokornego wołania i udziel nam pogody; chociaż słusznie cierpimy za nasze grzechy, okaż nam swoje miłosierdzie i daj nam doznać Twojej dobroci. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen” – oto tekst błagania do patrona pogody św. Marka.

Wszakże w tej wersji, muszę sobie przypomnieć o swoich grzechach i obowiązku cierpienia. Na wypadek, gdybym przez przypadek o nich zapomniał.

Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że Kościół takim podejściem robi wiele złego. Przede wszystkim sobie, ale również religii, duchowości i dobru, które niesie i które mógłby – być może w skromniejszym ale uczciwszym zakresie – nieść dalej. No bo takich księży Banasików jest więcej i ktoś im tę specyficzną „Dobrą Nowinę” głosić pozwala…