Zagubieni w dobrobycie

To już prawie koniec remontu. Jeszcze tylko muszę poukładać płyty CD na odkurzonych półkach i w końcu wziąć się za wydłubanie resztek farby zza paznokci. Poza tym pozostaje tylko cieszyć się z otaczającej czystości i świadomości, że cały stos brudu, który przez prawie dziesięć lat, zupełnie nie wiadomo skąd namnożył się za pralką, wylądował już na śmietniku.

Niejako na zwieńczenie rodzinnego przedsięwzięcia zapadła decyzja, że inwestujemy w lampę do dużego pokoju, aby w końcu wymienić ikeowską, papierową kulę, która została zainstalowana w gołym mieszkaniu tuż po jego zasiedleniu, ponieważ nie było kasy na zbytki. Jak to zwykle w takich sytuacjach bywa, powieszony tymczasowo „abażur” uchował się aż do tej pory. Z takim zamiarem pojechaliśmy na Bartycką. Bartycka, to warszawskie centrum wszystkiego co można sobie wyobrazić myśląc o budowie i urządzaniu domu lub mieszkania. Setki salonów, sklepów i sklepików z pełnym asortymentem materiałów budowlanych, wszelkiego typu instalacji i artykułów wykończeniowych. Nie byłem tutaj już bardzo długo i chyba dlatego przeżyłem na nowo coś w rodzaju zadziwienia. W dwóch, raczej skrajnych aspektach. Z jednej strony, tak po prostu zachwyciłem się bogactwem tego, co można nabyć zanurzając się w labirynt tej kupieckiej krainy. Trochę jak w mojej ulubionej bajce z zaczarowanym ołówkiem, którym mogę stworzyć wszystko, co tylko sobie wymarzę. Różnica taka, że zamiast ołówka trzeba wyciągnąć z kieszeni kawałek plastiku, ale poza tym jest już bardzo podobnie. Jest nawet sporo prościej niż w oryginale, ponieważ tam trzeba było samodzielnie coś narysować, a tutaj nawet pomysły na to jak będzie mi najlepiej, podsuwa cały sztab elegancko ubranych ekspertów, wyuczonych w sztuce rozbudzania mojej wyobraźni. Te wszystkie najnowsze pomysły na wystawne drzwi, okna, podłogi, super ekskluzywne elementy wykończeniowe, tysiące drobiazgów i możliwych aranżacji. A wszystko takie nowe, piękne, kolorowe i najlepszej oczywiście jakości. To się nie ściera, to nie brudzi, tamto samo włącza i wyłącza. Poczułem, że mógłbym się w tym zatracić.

Po chwili jednak przyszła druga refleksja o tym, jak ogromną sferę naszego życia wypełnia to chodzenie, wybieranie, kupowanie, urządzanie i ciągłe staranie, aby mieć jeszcze ładniej i wygodniej. Patrząc na sprzedawców myślałem o tym, że poświęcają swoje życie na doskonalenie się w kunszcie przekonywania, że to co niepotrzebne, jest jednak potrzebne. Przez krótką chwilę zastanowiłem się, jakie znaczenie w moim życiu może mieć decyzja, czy w mieszkaniu zainstalować kontakt firmy SuperPro po 80 PLN za sztukę, czy może produkt od firmy VipExtra, tylko za 35 PLN za sztukę ? Mając oczywiście świadomość, że zadowalającą jakość ma już przełączniki po 20 PLN, a sam od lat korzystam z takich za 10. Chociaż czasami któryś z nich nie przylega idealnie do ściany, co w pewnym stopniu narusza moje poczucie estetyki, wiem doskonale, że tak naprawdę ów kontakt zupełnie, ale to zupełnie nic nie znaczy. Co można zrobić za czas i pieniądze przeznaczone na wymyślenie i wykonanie produktu kilkanaście razy droższego, a następnie przekonanie mnie, że bardzo go potrzebuję ? Ilu ludzi jest w to zaangażowanych ? Ile energii ?

Ponieważ na wspomnianej Bartyckiej krążyliśmy po sezamach wypełnionych wszystkim co świeci, przypomniała mi się opowieść mojego przyjaciela, który prowadzi firmę zajmującą się wykonawstwem kompletnych instalacji oświetleniowych. Wspomniał w niej o swoich „stałych” klientach, czyli bardzo zamożnym małżeństwie, tak chyba lekko po czterdziestce, które już trzeci raz zgłosiło się do niego ze zleceniem zaprojektowania i wykonania oświetlenia do kolejnego apartamentu. Tak się bowiem dzieje, że mniej więcej co pięć lat, kończą urządzać kolejne mieszkanie, kupują nowe i od nowa zaczynają je dopieszczać. On jest jakimś prezesem, Ona jakąś menadżerką. Albo odwrotnie, już dokładnie nie pamiętam. Przyjaciel mówił mi o tym, że tak najbardziej porusza go w tej znajomości coś, czego w związku tych ludzi nie ma. Kiedy Ona zleca po raz kolejny specjalne oświetlenie do pokoju dziecięcego, przyjaciel pyta o dzieci, ponieważ wcześniej ich nie mieli. Okazuje się, że w dalszym ciągu ich nie mają, ale Ona kwituje to komentarzem, że „może jednak będą”. Przy wyborze kolejnych bajerów i światełek cieszy się jak mała dziewczynka i ekscytuje, jakby miała dostać najpiękniejszą zabawkę. Całkiem tak, jakby sama była jeszcze dzieckiem. Oboje wydają na oświetlenie swojego mieszkania grubo ponad sto tysięcy złotych i w zasadzie automatycznie nasuwa się pytanie, co w ten sposób próbują kupić ? Próbują już trzeci raz, zapętleni w poszukiwaniu czegoś, czego nie ma i czego nie da się kupić nawet za sto tysięcy.

Tak mi się troszkę wydaje, że jesteśmy lekuchno zagubieni w tym naszym dobrobycie…

P.S.
Lampę udało się nabyć. Jest taka jak chcieliśmy, wykonana w naszym rodzimym kraju, z materiałów dobrej jakości i połowę tańsza niż ta z „renomowanej firmy”. Super.